بازگشت اژدها

آخرین باری که اینجا نوشته ام برمی گردد به هزارسال پیش. زمانی که کودک و ناامن و سردرگم بودم. آن وقت ها که از دنیای آرام کودکی ام پرت شدم اینور توی باغ آدم بزرگ ها.

شاید فکر کنید که برگشته ام تا از بلوغم برایتان حرف بزنم. ولی نه عزیزان من. من هنوز هم همان کودکی هستم که بودم. منتها دیگر از دیدن عجایب این دنیا چشمانم از حدقه بیرون نمی زند و برخورد با ناشناخته ها باعث نمی شود از شدت نگرانی ناخن های روحم را بجوم. آدمیزاد به غافلگیر شدن هم عادت می کند.

خلاصه اینکه اینجا می نویسم. شما بخوانید.

آخیش.